gdyby tak

Niewiele mi do szczęścia potrzeba. Naprawdę, nie jestem jakoś przesadnie wymagająca, właściwie nie mam specjalnych oczekiwań. Gdyby tak chociaż zwykła grypa.

Ach, gdyby tak obudzić się rano i stwierdzić znacznie podwyższoną temperaturę ciała w połączeniu z łupiącym bólem kości i głowy, do tego gardło i JUŻ. Pełnia szczęścia.

Bo wiecie, na to NIE MA LEKARSTWA. No nie ma, i już. Niby dwudziestypierwszywiek, nanotechnologie i latanie na księżyc, a grypa trzyma się mocno. Nie że wezmę antybiotyk i mogę normalnie bez marudzenia zasuwać na zakład. O nienienie. Nie, grypa jest świetna, grypa jest mistrzostwem świata, bo na grypowe wirusy działa tylko i wyłącznie wypoczynek i dużo płynów. Tak.

A któż by nie chciał wypoczywać i raczyć się płynami w dużych ilościach?

Człowiek mógłby wtedy bez wyrzutu sumienia zarzucić myśl o wszystkich męczących codziennych obowiązkach i natychmiast po stwierdzeniu oczywistych objawów spokojnie powrócić pod ciepłą jeszcze kołderkę. Dospały sobie nieniepokojony, co mu zabrakło. Obudziłby się w okolicach południa i wychynął spod kołdry jedynie na momencik - po zapas płynów, paracetamolu oraz wydawnictw różnorakich. A potem to już sielanka. Płyny i odpoczynek, odpoczynek i płyny - i tak do wieczora. Dzika rozpusta.

Wieczorem powróciłby mąż ze zakładu i nie żeby miał wobec człowieka jakieś wydumane oczekiwania, nie że obiadnastolemieszkanienabłyskmuchaniesiada. Nie. Mąż pochyliłby się nad człowiekiem ze współczuciem, zapytałby o nadwątlone zdrowie, o samopoczucie. O rokowania. O preferencje obiadowe. Co człowiekowi podać, jak ulżyć w cierpieniu? Czy aby herbatka nie za gorąca i nie za mało malin? Może dodatkowy kocyk? Inną książkę, gazetkę, pilota, skarpetki?

Ach, ach.

Tak, niewiele mi trzeba do szczęścia.