nie polubię Cię

W poniedziałek delikatnie zasugerowałam, że należałoby odsnieżyć wjazd. Zażądano poparcia tej tezy przekonywującymi argumentami. Argumentowałam, że nasypuje mi się do butów. Odparto, żebym zaopatrzyła się w wyższe buty. Najlepiej wodery. Argumentowałam, że brama się w końcu przestanie otwierać. Argument zbyto wzruszeniem ramion, nie zaszczycając go odpowiedzią. Argumentowałam, że wszyscy tak robią. Równie dobrze mogłam przekonywać kota. Argumenty mi się wyczerpały.

We wtorek wzięłam sprawy w swoje ręce i zaoszczędziłam na dwóch godzinach fitnessu. W środę rano sytuacja wróciła do punktu zero, jakby wtorku w ogóle nie było. Odśnieżyłam ponownie, choć świtała mi już na horyzoncie nieśmiała myśl, że po uj.

Dziś mamy czwartek. Wyjeżdżając rano z domu zakopałam się na własnym podwórku.

Wszyscy kochamy zimę, czyż nie?

W tym sezonie zaliczyłam tylko jedną stłuczkę nie z mojej winy, jedno wjechanie w zaspę (świeżutkie, z wczoraj) trochę z mojej winy i jeden mandat za korzystanie z aparatu telefonicznego bez użycia zestawu słuchawkowego ani urzadzenia głośnomówiącego prawie zupełnie z mojej winy, i póki co to by było na tyle. Czekam, przebieram nóżkami z niecierpliwością, co dalej, co dalej. Cóż za fantastyczne niespodzianki jeszcze niesie dla mnie ta zima?

Poza tym co.

Ostatnia Peszkowa niezła, choć w pierwszej chwili sprawia, że masz ochotę wyrwać sobie flaki i przybić je do krzyża. Za to ostatnia Masłowska wybitna. Jednak kobiety mają w sobie coś takiego, czego facet nie zrozumie. Co nie?

Śnią mi się ostatnio plaże Kambodży i króciutko ostrzyżeni mężczyźni, oferujący mi kolorowe drinki i nie tylko. Czuję, że jeden z tych snów musi się spełnić. W sumie nie będę się upierać, Ty zdecyduj, który.